"të shurdhër" dhe "të shurdhër" Ne përdorim të shurdhër të vogël kur i referohemi gjendjes audioologjike të mosdëgjimit, dhe shkronjat e mëdha të shurdhër kur i referohemi një grupi të caktuar personash të shurdhër që ndajnë një gjuhë – Gjuha Amerikane e Shenjave (ASL) – dhe një kulturë.
A duhet të shkruhen me shkronjë të madhe?
Shpesh, njerëzit që kanë shumë pak ose aspak dëgjim funksional i referohen vetes si "të shurdhër". Ata me humbje më të butë të dëgjimit mund ta etiketojnë veten si "të vështirë dëgjimi". Kur këto dy grupe kombinohen, ata shpesh quhen individë me "dëmtime dëgjimi", me "humbje dëgjimi" ose që janë "të dëmtuar dëgjimin…
A ka të shurdhër një shkronjë të madhe?
Fjala e shurdhër përdoret për të përshkruar ose identifikuar këdo që ka një problem të rëndë dëgjimi. Ndonjëherë përdoret për t'iu referuar njerëzve që janë gjithashtu shumë të vështirë të dëgjimit. Ne përdorim të Shurdhërit me një D për t'iu referuar njerëzve që kanë qenë të shurdhër gjatë gjithë jetës së tyre ose që përpara se të fillonin të mësonin të flisnin.
Pse të shurdhët ndonjëherë shkruhen me shkronjë?
Shkronja e madhe D' e Shurdhër përdoret për të përshkruar njerëzit që identifikohen si të Shurdhër kulturalisht dhe janë të angazhuar në mënyrë aktive me komunitetin e të Shurdhërve. Të shurdhërit me shkronjën D tregon një identitet kulturor për njerëzit me humbje dëgjimi që ndajnë një kulturë të përbashkët dhe që zakonisht kanë një gjuhë të përbashkët të shenjave.
A është bashkësia e të shurdhërve një emër i duhur?
Termi i përdorur për të dalluar komunitetin e të Shurdhërve dhetë gjithë njerëzit e tjerë duke përfshirë dëgjimin, me vështirësi në dëgjim, të shurdhër dhe të shurdhër oral. Gjuha zyrtare e komunitetit të Shurdhërve. Duhet të jetë gjithmonë të shkruara me shkronjë të madhe, ashtu siç shkruhen shkronjat "anglisht" dhe "frëngjisht", sepse të trija janë gjuhë legjitime.
